Ik wil hier nooit meer weg :(

Na een hele hele hele lange busreis (lees: 15 uur in een slechte tourbus vol met starende indo's) aangekomen in Parapat. Een kleine stad bij Lake Toba om met de ferry naar het eiland te gaan. Alles ging vrij snel, de bus kwam rond 9 uur aan in Parapat waar ik meteen in een soort taxi stapte naar de haven en nog voordat ik uitgestapt was riep er een mannetje: hurry up the ferry is leaving in 5 minutes. Dus snel de chauffeur betaald en mee gelopen naar een super leuke boot met allemaal vrolijke kleurtjes om vervolgens in mijn eentje te genieten van het uitzicht en de boottocht. Aan de andere kant aangekomen werd ik door een local naar het guesthouse gebracht. Bij ons verstopte guesthouse aangekomen bleek er niemand aanwezig te zijn, lekker geregeld zeg. Ik heb toen contact gezocht met Kim en Sam om te overleggen wat te doen. Gelukkig ging de man die mij gebracht had op zoek naar het personeel en kwam er een man bij. Samen even de kamers bekeken en in overleg gekozen. Omdat ik nog ruim te tijd had voordat Kim en Sem aankwamen heb ik maar snel een handwasje gedaan & me telefoon opgeladen. Gelukkig duurde het niet lang voor ze er waren maar al snel had Sem besloten om niet in deze kamer te verblijven dus gingen we op zoek naar iets anders. Na niet lang zoeken hebben we een prachtig schone kamer gevonden met een nog mooier uitzicht. De keuze was dus al snel gemaakt dat Kim en ik ook gingen verplaatsen. Snel mijn spullen uit de andere kamer gehaald en naar ons nieuwe kamer gebracht. Na een korte break op zoek gegaan naar iets te eten, vroeg diner/late lunch. Na het eten lekker gezeten aan het water en genoten van het prachtige uitzicht. Ondertussen plannen gemaakt voor de aankomende dagen, twee nachten op toba, dan met de auto door naar Ketambe voor een nachtje (waar kim eventueel een trekking kon doen) en de volgende dag door naar Banda Aceh. Kim en Sem hadden fruit gekocht onderweg en dat moesten we opmaken. Het meeste was al op maar de Durian was nog over. Durian is een grote stekelige vrucht die stinkt maar ook echt heel erg stinkt. Daarbij is het een hele aparte vrucht want maar 1 op de 1000 mensen vind het maar lekker. Natuurlijk wilde ik wel een stukje proeven maar dit bleek niet zo makkelijk. De structuur is te vergelijken met slijm waardoor je al gaat kokhalzen bij alleen het aanraken. Als je het dan in je mond stopt, voelt het alsof je slakken eet. Jakkie bah wat voelde dat vies maar de smaak was niet slecht. Eerste en laatste keer durian. Daarna lekker betijds gaan slapen want na die lange busreis was ik helemaal op.

De volgende dag rustig aan gegaan en lekker ontbeten met uitzicht op het meer. Kim en ik waren als eerste wakker en Sem sloot later aan. Plannen gemaakt voor vandaag en actie ondernomen. We zijn naar de stone chair geweest, een kring van stenen stoelen die werden gebruikt om te overleggen of iemand de doodstraf kreeg. Daarnaast gelegen ook ruimte om diegene te executeren. Het was wel even leuk om te kijken maar niet heel bijzonder. Toen door gereden naar Tomak omdat hier een supermarktje zou zijn en een bank. Nadat we de boodschappen hadden gescoord terug gereden langs een cafe met nederlandse snacks, helaas ook met nederlandse prijzen anders had Kim wel wat willen proberen. Tijdens de terugweg naar het resort/hotel kwam Sem met de mededeling dat hij de auto eerder gaat terug brengen en weg gaat want hij vind sumatra maar niks. Daar ging ons hele plan, hoppa in duigen. Je snapt natuurlijk wel dat ik een beetje telleurgesteld was en kim vooral erg boos. Sem wilde graag met hasr reizen, prima gezellig! Maar ze zaten helemaal niet op een lijn dus er waren hier en daar al wat irritaties en dit maakte het niet beter. Er was geen overleg mogelijk en we moesten zelf maar kijken hoe we er kwamen. Ik ben toen even gaan bellen en toen hebben Kim en Sem een oplossing bedacht. We gaan metern uitchecken en rijden naar Kotambe en van daaruit zou Sem ons misschien doorbrengen naar Banda Aceh of terug gaan naar Medan. Rennend naar ons kamer om de spullen in te pakken want de uitchecktijd was al bijna voorbij en de spullen in de auto. We waren allebei verbaasd en beetje boos dat het zo was gelopen en dan moesten we ook nog heel lang in de auto zitten met hem. Rond een uur of 1 toch vertrokken naar Kotambe. Via de routeplanner zou het maar 5 uurtjes rijden zijn, dit werden er echt 9 omdat de wegen hier om te janken zijn. Sommige stukken zijn heel goed onderhouden en kan je lekker doorrijden maar sommige stukken lijken wel safari. Hobbels, gaten in de weg en modderbaden hebben ge getrotseerd om na 6 uur op de hoofdweg aan te komen. Vanaf daar was het nog maar een kleine 3 uur rijden met een tussenstop om wat te eten. Uiteindelijk om 10 uur s' avonds aangekomen bij ons guesthouse die we hadden gebeld voor een plekje. Even de kamers bekeken en de spullen uit de auto gehaald, zodra dat was gebeurt wist Sem niet hoe snel die weg moest gaan. Die ging de reis vervolgen naar Medan. Verslagen en uitgeput kwamen we in ons kamer een kakkerlak tegen waardoor we nog een keer verplaatste. Toen hebben we plannen gemaakt voor de volgende dag, Kim wilde graag een trekking doen en dat had ze ook wel even nodig. Ze zat er helemaal doorheen na een korte week reizen met Sem en het besef dat ze niet al haar doelen kon halen op Sumatra. Ik heb even lekker een dagje om bij te komen van al dat reizen en de buurt te verkennen. Ondanks dat er eigenlijk vrij weinig in de buurt is maar ik vermaak me wel! Morgen gaan we met de bus door naar Banda Aceh wat ook weer een flinke reis wordt van maar liefst 16 uur (mag ik even huilen!) met een tussenstop ergens van twee uur. Zaterdagochtend is dan het plan om door te reizen naar Pulau Weh, een van de bounty eilanden van Sumatra om te genieten van de onderwaterwereld. Ik kan niet wachten tot ik lekker kan duiken.

Het eerste gedeelte bus zit erop en dat was al een avontuur. Vanochtend alle spullen ingepakt en nog even snel orang oetans spotten met de eigenaar voor we werden opgehaald met het busje. Het is een klein 12 persoonsbusje vol met locals en tassen. Wij hadden de laatste plekken bemachtigd en zaten dus ook helemaal achterin. Daar gingen we op weg naar Takengon om daar over te stappen op de nachtbus naar Banda Aceh. De rit was vooral lekker slapen en heel veel bochten. Tussen de middag kregen we voor drie kwartier een nieuwe chauffeur om te lunchen ergens, wat een kwal was dat. Hij vroeg ons allemaal dingen in indonesisch en hij bleef doorgaan. Toen ging ie met andere mensen praten en lachen, nou wij voelde ons als aapjes in de achterbak van een bus. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, echt een soort van vernederend. Gelukkig wisselde de chauffeurs weer om en werd de reis vervolgd. Heel veel bochten verder aangekomen bij het busstation waar ons volgende bus vertrok. Na een break van 3 uur waren we blij dat we vertrokken. De bus zou ongeveer de volgende ochtend om 6 uur aankomen en dan door naar de ferry. Maar zelfs met enkele koffie breaks waren we om 4 uur ochtends al in Banda Aceh en moesten we eerst 3 uur wachten tot we naar de ferry konden, nog een uur langer voor de de tickets konden halen en daarbij nog twee uur voordat de ferry vertrok. Je snapt natuurlijk zelf wel dat we hier niet vrolijk van werden. Gelukkig was er een restaurantje open waar we konden wachten en we gingen lopend naar de ferry. Dit nam weer wat tijd in beslag. Het wachten was echt verschrikkelijk maar vanaf de ferry ging het gelukkig wat sneller. Aangekomen op Pulau Weh konden we direct in de taxi stappen, door de zwembaden heen die zich hadden gevormd door de regen. En hop naar ons bungalow. We hebben echt een leuke bungalow aan het water en het is erg netjes! Wat waren wij gelukkig toen we aangekomen waren & een douche konden nemen. Na de douche hebben we een rondje gelopen langs de winkeltjes en restaurantjes op zoek naar een duikschool voor Kim haar open water brevet & mijn fundives. Dit ging eigenlijk best snel want we hadden een fijne gevonden. Kim ging meteen beginnen met de theorie en ik ging terug naar de bungalow. We zouden dan samen hier komen & dan gaan eten. Klein nadeel van een bungalow aan eht water op een berg, die trappen en heuvels. Wat een verschrikking. Na even rond lopen een leuk restaurant achtig iets gevonden waar ook een instructeur zat, daar heb ik lekker fruitsalade gegeten. Na het eten lekker ons bed opgezocht want we waren kapot van de busreis.

De volgende ochtend vroeg in de veren want kim moest om 9uur aanwezig zijn bij de duikschool en ik vind het wel gezellig om samen te ontbijten. Nadat we een mir goreng als ontbijt hadden genuttigd ging kim aan de slag en ik kan even rustig bijkomen. Hopelijk kan ik morgen al met kim mee duiken. Ik heb er in ieder geval veel zin in. Tijdens de lunch even besproken wanneer ik mee kan. Ik mag mee op de duiken can maandag middag en dinsdagochtend, whoeehoee. Na de lunch ging Kim theorie doen en ben ik mee gegaan, lekker chillen in een restaurant en filmpje kijken. Na ander half hoofdstuk kwam de instructice dat het plan gewijzigd was. Kim zou eerst nog een duik hebben maar die is verplaatst naar morgen. Samen met kim waren nog twee meiden begonnen aan hun open water maar het waren twee malysische meiden. Die hadden nog nooit gezwemd en na hun eerste duik (lees contact met water want 1 is niet eens onder water geweest) vonden ze het wel mooi geweest en waren ze gestopt. Hier kwamen ze smiddags op terug om het toch nog een keer te proberen maar dan met een andere instructeur. Dat werd Lesley, de instructice van Kim. Na de theorie zijn we terug gelopen naar onze bungalow, heb ik mijn vluchten geboekt en even onderuit gegaan. Ik heb toen in me beste engels dat onwijs verschrikkelijke onderwijsstelsel van nederland uitgelegd. Zelfs kim vind het ingewikkeld. Nadat het school verhaal afgelopen was zijn we op weg gegaan naar Dee Dee, een restaurantje dat werd aangeraden door de duikschool. Na een wandelingetje over dit hobbelige eiland aangekomen en de meest goddelijke wrap met tempe gegeten die ik ooit heb gehad. En natuurlijk een lekkere fruitjuice. Nadat we klaar waren begon het met onweren en regenen, dat hebben wij weer. We zitten aan de andere kant van het eiland (niet helemaal, daar is het eiland te groot voor) en het gaat regenen. Eventjes de bui afwachten, betalen en gaan met die banaan. We hadden ongeveer 2/3 flink door gelopen ondanks de vele trappetjes en plassen toen het weer begon te regenen en we besloten te schuilen. Nu zijn we een uur verder aangekomen in ons bungalow met uitzicht op zee en bliksem. Het is echt een prachtig gezicht. Zometeen de oogjes sluiten om morgen fris & fruitig klaar te staan om te duikem, jeeeej!

De volgende ochtend weer vroeg uit de veren om te ontbijten en Kim uit te zwaaien voor haar eerste duik van de dag. Toen heb ik even de was weggebracht en me spullen gepakt. Na de lunch mocht ik ook mee duiken. Alle spullen stonden al klaar & kon zo in de boot stappen na de briefing. We gingen op een nieuwe manier afdalen en het was wel geinig, langs een lijntje naar beneden. We hebben toen ruim een uur gedoken voordat mijn lucht als eerste op begon te raken en tijd was om naar boven te gaan. Ik was erg onrustig met mijn ademhaling en mijn bewegingen. Best jammer van de duik. Tijdens het duiken een hele boel mooie en kleurrijke vissen gezien. Het was echt heel mooi. Het koraal heeft hier nog enigezins kleur en dat is heel gaaf, aangezien dit op vorige plekken veel minder was. Best zonde om te zien dat het koraal zo slecht wordt. Bij terugkomst meteen afgesproken dat ik de volgende ochtend ook mee mag duiken en hopen dat het dan wat beter gaat en meer kan genieten van het duiken. Na het duiken lekker wezen douchen en daarna een dinerdate met een andere cursist. Het was erg gezellig en zit nu lekker na te genieten met mijn theetje op balkon. Kijkend naar de prachtige bliksem boven de zee.

Jeetje wat een nacht, ik heb wel 1000 salto's gemaakt & ongeveer 3 treinen gevoeld maar we gaan met frisse moed ons bed uit om te duiken. Alle spullen waren al bijna klaargelegd, alles checken & briefing. Daarna omkleden en de boot in om te duiken in een prachtig stukje zee. Het koraal was nog zo mooi en kleurrijk. Weer vele vissen geteld waaronder de schorpionvis, trompetvis, leeuwvis, moreel aal en een octopus! Het was echt geweldig om te duiken hier en voelde me rustiger dan de dag ervoor. De duik afgesloten met een kopje thee en terug naar de bungalow om ons was op te halen en scootertje te huren. Na een uur wachten kwam er eindelijk iemand ons was brengen en konden we een deal sluiten voor de scooter. Meteen omgekleed en gaan lunchen om ons tour te beginnen. In eerste instantie zouden we maar Sabang rijden en dan weer terug om naar het 0 km punt te gaan. Dit werd al spoedig een heel rondje eiland met als einde het 0 km punt. Het eiland is super mooi, sommige plekken heb je echte jungle en sommige plekken hele mooie stranden. Ze zijn ook nog erg veel dingen aan het herstellen zoals de wegen en huizen. Bij het 0 km punt, het punt waar indonesie begint, waren ze ook aan het renoveren of bouwen dus dit was wel erg jammer. Na ons tour terug naar de bungalow om ons vervoer te regelen met de eigenaar en de laatste dingetjes vastleggen. Toen begon het te regenen en zijn we even onderuit gegaan. Na een uurtje wachten was het ergste al voorbij en zijn we een hapje gaan eten bij een leuk restaurantje om vervolgens een dessert te eten bij een cafeetje. Uiteraard op de scooter haha! Na het dessert lekker terug gegaan om te douchen, omkleden & de laatste spullen in pakken want morgen vroeg gaan we vertrekken van dit prachtige eiland. Dit is zeker een van de mooiste plekken waar ik ben geweest! Bye Pulau Weh, Hello Banda Aceh.